ΤΟ Δ.Ν.Τ. βρίσκεται στη Γουατεμάλα από το 1984. Τα τελευταία εφτά χρόνια η χώρα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλά ανεπτυγμένα κράτη. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%! Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το 1 στα 2 παιδιά κάτω των 5 ετών υποφέρει από την πείνα και τον υποσιτισμό. Ένα ντοκιμαντέρ συγκλονιστικών αντιφάσεων, όπου τα υπέροχα οικονομικά στοιχεία δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ζωή.
Επί σχεδόν δύο δεκαετίες η Ιρλανδία υπήρξε το παγκόσμιο υπόδειγμα του
νεοφιλελεύθερου τρόπου ανάπτυξης. Ένα εργαστήριο απόδειξης του δικαίου
της εφαρμογής του, στο οποίο το ρόλο του πειραματόζωου είχε πάρει το
φτηνό και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό της χώρας. Κυβέρνηση, τράπεζες
και κατασκευαστές είχαν μεθύσει από το νέκταρ του χρήματος,
συμπαρασύροντας όλοκληρο τον κοινωνικό ιστό.
Ο «Κέλτικος Τίγρης», όπως
ονομάστηκε η ιρλανδική οικονομία, έδωσε απλόχερα υποσχέσεις ευημερίας σε
έναν λαό, που ιστορικά αγκομαχούσε από τη φτώχεια, τη μετανάστευση και
την ανεργία. Και φαινόταν να τα πηγαίνει περίφημα! Ωστόσο, η χώρα μετά
από χρόνια εντυπωσιακής ανάπτυξης, προσγειώθηκε ξαφνικά και ανώμαλα στην
αγκαλιά του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης και του ΔΝΤ. Στην ίδια θέση
με την Ελλάδα και την Πορτογαλία, αλλά για λόγους διαφορετικούς, που
ωστόσο έφεραν το ίδιο αποτέλεσμα: Έσπρωξαν την Ιρλανδία από την κορυφή,
από παράδειγμα προς μίμηση, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Το Δεκέμβριο του 2001 στο Μπουένος Άιρες, μεγάλες λαϊκές μάζες
κατευθύνονται προς την ιστορική πλατεία «Πλάσα δε Μάγιο.» Η Αργεντινή
μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στο παρελθόν, έχει χρεοκοπήσει. Η
κυβέρνηση έχει παραιτηθεί και ο Πρόεδρος της Αργεντινής Φερνάντο Δε Λα
Ρούα διαφεύγει από το Προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο μέσα στη θύελλα του
οργισμένου λαού που συγκρουόταν με την αστυνομία, έσπαγε τράπεζες,
λεηλατούσε σούπερ μάρκετ και φώναζε μαζικά «Να φύγουν όλοι!». Η
κοινωνική έκρηξη του 2001, ήταν το τέλος ενός νεοφιλελεύθερου
οικονομικού μοντέλου διάρκειας 10 ετών και άφησε πίσω της 35 νεκρούς
(δολοφονημένους από την αστυνομία και τους ιδιωτικούς φρουρούς των
τραπεζών), 30.000 παράπλευρες απώλειες (ανθρώπους που αυτοκτόνησαν, η
υπέστησαν καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια), και περίπου 20.000.000
ανθρώπους (πάνω από το μισό του πληθυσμού) βουτηγμένους στην φτώχεια και
τη μιζέρια.